پاسخ: بنا بر روايات بسيارى - كه شيعه و سنى نقل نموده‏اند - پيامبر(ص) بر خاك سجده مى‏كردند و در تابستان كه بر اثر هواى عربستان خاك و ماسه‏هاى كف مسجد النبى(ص) بسيار گرم و سوزان مى‏شد، بر حصير سجده مى‏كردند. در اين باره روايت پيامبر(صلى‏الله‏عليه) كه مورد اتفاق شيعيان و اهل سنت است، نقل مى‏كنيم:«جُعلت لى الارضُ مسجداً و طهوراً» ؛«زمين براى من، سجده‏گاه و مايه پاكيزگى قرار داده شده است». از اين روايت به خوبى استفاده مى‏شود؛ پيامبر(صلى‏الله‏عليه) خاك و زمين را به عنوان سجده‏گاه و جهت تيمم استفاده مى‏كردند و در اين باره تمامى شيعيان و اهل سنت اتفاق‏نظر دارند.
مهر همان خاك است كه بصورت فشرده در آمده و سجده بر خاك امري معمول است كه از زمان پيامبر(ص) بوده و از آنجا كه امروزه همه مساجد مفروش است و سجده بر فرش تشريع نشده است، لذا شيعيان مهري از خاك تهيه مي كنند كه اولا« زمين» بر آن صدق كندو ثانيا پاك و تميز باشد.
برخي روايات اهل تسنن بر استفاده برخي صحابه از چيزي شبيه مهر امروزي براي سجده در نماز تصريح دارد: ابن سعد در طبقات الكبري در احوال مسروق بن اجدع مي گويد:«كان مسروق اذا خرج يخرج بِلَبِنَةٍ يسجد عليها في السفينه» ؛«وقتي مسروق بيرون مي رفت خشتي همراه خود مي برد و در كشتي بر آن سجده مي كرد».
زرين مي گويد:«كتب الي علي بن عبدالله بن عباس رضي الله عنه ان ابعث الي بلوح من احجار المروه اسجد عليه» ؛« علي بن عبدالله بن عباس به من نوشت كه لوحي از سنگ هاي مروه برايم بياور تا بر آن سجده كنم.» از اين ادله معلوم مي شود كه سجده بر مهر يا همان لوح بدعت نيست.
عالمان برجسته اهل سنت نيز سجده بر خاك را تأکيد كرده اند؛ هم چنان كه امام محمد غزالي در كتاب«احياء العلوم» بر اين مسأله انگشت نهاده است.
خاطر نشان می شود مهر نزد شيعه موضوعيت ندارد؛ بلكه ملاك همان سجده بر خاك است و مهر وسيله اي است كه سجده بر خاك را در هر جا و هر مكان سهل و آسان مي سازد لذا سجده بر مهر شرك نيست چرا كه شرك آن است كه سجده براي غير خدا باشد ولي شيعيان بر خاك سجده مي كنند، نه براي خاك. به عبارت ديگر شرك آن است كه غيرخدا«مسجود» واقع شود نه مسجد (محل سجده) و مهر و خاك مسجد است، نه مسجود. برخلاف حركت بت پرستان كه بت ها را مسجود قرار داده و در پيشگاه آنها كرنش و تواضع مي نمودند. توضيح: اين كه سجده از جمله كارهايي است كه بالاترين حد خضوع و فروتني انسان در مقابل كس يا چيزي را نشان مي دهد. استدلال بت پرستان براي توجيه سجده شان در مقابل بتها اين بود كه چون خداي خالق جهان ديده نمي شود نمي توان او را عبادت نمود، پس بايد بتهايي را كه ديدني و محسوس هستند پرستش كرد و به همين جهت در مقابل بتها كرنش و سجده مي كردند و به آنها كه ساخته دست خودشان بودند احترام مي گذارند. ولي تفكر شيعه آن است كه تنها وجود شايسته عبادت خداوند يكتا است، او اگر چه ديده نمي شود و كنه ذات او در محدوده فهم و درك محدود انسان نمي گنجد، ولي عبادت او امري ممكن است و خودش كيفيت اين عبادت را آموخته و بايد او را به همان نحوي كه فرموده است عبادت كرد. سجده بر خاك و ساييدن پيشاني بر آن كه نشاني از پايين ترين چيزهاست علامت نهايت ذلت و كوچكي انسان و اعتراف به عظمت خالق است (سبحان ربي الاعلي و بحمده) و تفاوت اين عمل و فكر بت پرستان از زمين تا آسمان است.
بنابراین اگر سجده بر مهر، بت پرستي محسوب شود؛ سجده بر فرش نيز همان حكم را دارد. لذا بهتر است بر مواردی سجده نمود که مورد اتفاق همه مسلمانان است کمااینکه بنابه روایتی که مورد قبول همه مسلمانان است پيامبر(صلى‏الله‏عليه و آله) فرموده اند:«جُعلت لى الارضُ مسجداً و طهوراً» ؛«زمين براى من، سجده‏گاه و مايه پاكيزگى قرار داده شده است».
از اين روايت به خوبى استفاده مى‏شود؛ پيامبر(صلى‏الله‏عليه) خاك و سنگ را به عنوان سجده‏گاه و جهت تيمم استفاده مى‏كردند و در اين باره تمامى شيعيان و اهل سنت اتفاق‏نظر دارند. نسبت به ديگر موارد مثل فرش، پوشيدنى‏ها و خوردنى‏ها که اختلاف نظر هست، عقل داورى مى‏كند كه به مورد اتفاق نظر، عمل شود و از موارد اختلافی اجتناب نمود.